Περί συλλογικής ευθύνης

Σχετικά με το επεισόδιο στο Δίστομο και τη συλλογική ή όχι ευθύνη, ξεσήκωσα από το διαδίκτυο ένα ενδιαφέρον κείμενο, τροφή για σκέψη :

<<Και μια κι έπιασα το θέμα της συλλογικής ευθύνης (Sippenhaft) και της συλλογικής τιμωρίας, θα πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσω ότι υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες δεν επιτρέπεται να αναγνωρίζεται συλλογική ευθύνη σε ένα λαό και περιστάσεις στις οποίες στοιχειοθετείται συλλογική ευθύνη.
Ξεκινώ λοιπόν από τους Γερμανούς. Ξέρω, ξέρω: Θα μου πείτε ότι γενικεύω κι ότι δεν ήταν/είναι όλοι Ναζί κλπ κλπ κλπ. Τρίχες. Και εξηγούμαι:
Έχοντας υποστεί οι Γερμανοί την ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η οποία ήταν χάδι μπροστά στα μνημόνια, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την επιλογή μεταξύ κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών, φιλελευθέρων και ναζιστών, επέλεξαν τους Ναζί. Τους εξέλεξαν κανονικότατα. Και τους εξέλεξαν βάσει ενός πλαισίου προγραμματικών δηλώσεων και υποσχέσεων εκ μέρους του Χίτλερ. Μεταξύ άλλων, ο Χίτλερ είχε υποσχεθεί (όπως προκύπτει και από το προεκλογικό υλικό της εποχής) τα εξής:
1. Καταστολή των συνδικαλιστών και των κομμουνιστών.
2. Εξόντωση των Εβραίων (ο αιώνιος αποδιοπομπαίος τράγος).
3. Εξόντωση των αναπήρων και χρονίως πασχόντων, γιατί "αποτελούν σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων".
4. Εξόντωση των ψυχασθενών, γιατί "αποτελούν σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων".
5. Εξόντωση των ομοφυλοφίλων.
6. Υποβιβασμό της γυναίκας στο ρόλο της παιδομηχανής.
Με ιδιαίτερη προθυμία, αυτός ο "πολιτισμένος" λαός έσπευσε να στελεχώσει τη Βέρμαχτ και τα Ες-Ες και να βγάλει τα πιο βάρβαρα και σατανικά ένστικτα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Στην Ελλάδα μάλιστα οι αγριότητες των Γερμανών ήταν χειρότερες από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης (σημείωση: στο Parlamentarium του Ευρωπαϊκού Κυνοβουλίου δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στα δεινά που υπέστη η Ελλάδα κατά την Κατοχή).
Με ιδιαίτερη προθυμία, αυτός ο "πολιτισμένος" λαός "εργάστηκε" στα στρατόπεδα θανάτου και χωρίς καμία τύψη βασάνιζε και δολοφονούσε αθώους ανθρώπους επειδή ανήκαν στη "λάθος" φυλή ή ερωτεύονταν τους "λάθος" ανθρώπους. Και μετά είχαν οι Γερμανοί το θράσος να ισχυριστούν ότι "δεν ξέρανε τίποτα" και "δεν άκουσαν", "δεν είδαν" ή - ακόμα πιο χυδαία - "απλώς εκτελούσαν εντολές και κοίταζαν τη δουλειά τους".
Οι Γερμανοί έχουν το θράσος να απαιτούν μην τους καταλογίζουμε συλλογική ευθύνη για τα εγκλήματά τους. Έχουν το θράσος να λένε ότι "δε χρωστάνε" αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Κι έχουν, πάνω απ' όλα, το θράσος να μιλούν για συλλογική ευθύνη των Ελλήνων για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενόσω κορδακίζονται με τις εμετικές δηλώσεις του Σόιμπλε (τον οποίο σιγοντάρουν οι εγχώριοι νεογερμανοτσολιάδες), επειδή, λέει, οι Έλληνες "ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους" και "ψηφίζανε λαϊκιστές".
Να δούμε ποια ήταν τα... εγκλήματα των Ελλήνων; Θα ξεκινήσω πηγαίνοντας με τα νερά των φαλμεραγερίσκων και αποδεχόμενος προς στιγμήν ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τους (σφόδρα εξιδανικευμένους από τον πανηλίθιο ρομαντισμό) αρχαίους Έλληνες κι ότι είμαστε συλλήβδην αγράμματοι, άξεστοι, απολίτιστοι, τουρκόσποροι που παριστάνουν τους Ευρωπαίους κι όλα τα υπόλοιπα που μας καταμαρτυρούν. Θα δεχτώ, τέλος, ότι, όπως μας λένε συνέχεια, είμαστε πολύ κατώτεροι, ακόμη και γενετικά, από τους Βορειοευρωπαίους, και δη τους Γερμανούς και τα τσουλάκια τους, δηλαδή ότι είμαστε μαυριδεροί υπάνθρωποι, με μια κουλτούρα ανατολίτικη, κατώτερη, βάρβαρη.
Είδαμε πιο πάνω ποιον εξέλεξαν όταν ζορίστηκαν λιγάκι οι "πολιτισμένοι" και "μορφωμένοι", αυτοί ντε με τους Μπαχ, Μπετόβεν, Σοπενχάουερ, Σίλλερ. Εξέλεξαν ένα κανονικότατο πρεζόνι που τους αφήνιασε με τρομερή ευκολία να μακελέψουν όλο τον πλανήτη, αλλά και τους πιο ευάλωτους - και αρνούνται μάλιστα ότι αυτό είναι μέρος της ιστορίας και του πολιτικού τους πολιτισμού, αλλά είναι ένα εξωγενές, sui generis φαινόμενο που δεν τους χαρακτηρίζει επ' ουδενί.
Να δούμε λίγο εμάς τους "απολίτιστους", τους "εγγενώς παραβατικούς", τους "υπανθρώπους", που "ψηφίζουν ψεύτες και λαϊκιστές";
Δεν αντιλέγω ότι ψηφίζουμε ψεύτες. Άλλωστε, το πολιτικό ψεύδος προστατεύεται από το ίδιο μας το Σύνταγμα, αλλά και από όλα τα Συντάγματα του κόσμου, τα οποία δεν προβλέπουν σε καμία περίπτωση τη ρουσσωική "επιτακτική εντολή". Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τους Γερμανούς: Δεν τους εγγυάται κανένας (εκτός, ίσως, από το "ανώτερο και πολιτισμένο γερμανικό DNA") ότι οι δικοί τους πολιτικοί είναι ιδιαίτερα φιλαλήθεις. Το αντίθετο μάλιστα, αν θυμηθούμε την υπόθεση των μαύρων ταμείων του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Όμως, ο "απολίτιστος" και "υπάνθρωπος" Έλληνας ψηφίζει κάπως διαφορετικά από ό,τι ο "εγγενώς πολιτισμένος" Γερμανός, ακόμη κι όταν αυτός ο "απολίτιστος" και "μαυριδερός τουρκόσπορος που παριστάνει τον Ευρωπαίο" έχει υποστεί τα πάνδεινα. Τι ψηφίζει δηλαδή ο Έλληνας; Ψηφίζει αυτόν που του υπόσχεται:
1. Ένα καλύτερο οικονομικό και θεσμικό περιβάλλον, για να μπορέσει να εργαστεί και να ζήσει.
2. Λιγότερο άδικη κατανομή φορολογικών βαρών.
3. Εύρυθμη λειτουργία των θεσμών και του κρατικού μηχανισμού και πάταξη της διαφθοράς.
4. Ένα κράτος που θα βοηθά το νομοταγή πολίτη αντί να τον ταλαιπωρεί.
5. Οι φόροι και οι εισφορές του να πιάνουν τόπο, ειδικά σε ό,τι αφορά την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια και το Συνταξιοδοτικό, έτσι ώστε το παιδί του να μπορεί να μάθει γράμματα και, αν θέλει, να σπουδάσει, και να είναι ήσυχος ότι, όταν αρρωστήσει, μείνει χωρίς δουλειά για οποιοδήποτε λόγο ή γεράσει, δε θα πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι.
6. Προστασία από εξωτερικές στρατιωτικές απειλές.
7. Προστασία από πραξικοπήματα και απόπειρες κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Δεν αντιλέγω ότι αυτά μας τα υπόσχονται όλοι και ότι όλοι μας έχουν πει ψέματα ως τώρα. Αλλά για τον "απολίτιστο", "αγράμματο", "εγγενώς κατώτερο", "μη διαφωτισμένο" και "υπάνθρωπο τουρκόσπορο που παριστάνει τον Ευρωπαίο" Έλληνα τα διακυβεύματα είναι - τουλάχιστον έτσι νομίζω - σαφώς ανώτερα από ηθικής πλευράς σε σχέση με αυτά που είχε ο Γερμανός όταν βρέθηκε σε συνθήκες κάπως παρόμοιες με αυτές που βιώνουμε εμείς τώρα.
Επίσης, πριν προχωρήσω παραπέρα, θέλω να ρωτήσω: Πόσο πολιτισμένοι είναι λαοί που, όταν ζοριστούν λιγάκι και χάσουν ένα μικρό μέρος των κοινωνικών κ.α. δικαιωμάτων τους, δίνουν 25 και 30% σε φασιστικά σκουπίδια όπως η Λε Πεν; Εμείς οι "απολίτιστοι" και "αγράμματοι υπάνθρωποι" ούτε καν το σκεφτόμαστε να επιτρέψουμε σε αντίστοιχες δυνάμεις να μας κυβερνήσουν...
Δεν αντιλέγω ότι τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία και, βεβαίως, τον κρατικό κορβανά έχουν κάνει τα απίστευτα εγκλήματα. Αλλά πώς καταλογίζουμε ευθύνη σε έναν λαό που δεν είχε καμία εξουσία πάνω σε όλα αυτά; Ο ελληνικός λαός δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει τίποτα πέραν του να ανεβάσει άλλο κόμμα στην εξουσία, ελπίζοντας ότι θα διορθωνόταν η κατάσταση. Κι όμως, στους Έλληνες αποδίδεται συλλογική ευθύνη και επιβάλλεται συλλογική τιμωρία για τα πεπραγμένα άλλων (οι οποίοι ενήργησαν σε συμπαιγνία με την πάλαι ποτέ ΕΟΚ και νυν Ε.Ε., αλλά και με τη Γερμανία, για να μην ξεχνιόμαστε). Αλλά μας λένε να μην αποδίδουμε συλλογική ευθύνη στους Γερμανούς, που πρόθυμα στελέχωσαν τη ναζιστική μηχανή γενοκτονίας και φρίκης!
Ελπίζω να καταλάβατε πότε μπορούμε να μιλάμε για συλλογική ευθύνη και πότε όχι...>>

Ποιοι μιλούν για το πρόγραμμα διδασκαλίας της Ιστορίας στα σχολεία

   Αν και δεν συνηθίζεται στην αρχή ενός άρθρου να παρατίθενται αυτούσια τα λόγια κάποιου άλλου, εντούτοις το περιεχόμενο του κειμένου μας το επιβάλλει. Εφόσον θα αναφερθούμε σε αυτούς που μιλούν για την διδασκαλία της Ιστορίας, ας δούμε τις απόψεις τους:

   «Γνώμη μου είναι ότι τα νέα προγράμματα σπουδών θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη λογική της σπειροειδούς ανάπτυξης ως προς την ύλη της διδασκαλίας (αρχαία - βυζαντινή - νεότερη Ιστορία σε Δημοτικό - Γυμνάσιο - Λύκειο). Αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι επιστημονικός: το «παπαρρηγοπούλειο» σχήμα έχει αποτελέσει αντικείμενο συστηματικής κριτικής από τους ιστορικούς και είναι καιρός το χάσμα μεταξύ επιστημονικής και σχολικής Ιστορίας κάποια στιγμή να αρχίσει να

κλείνει. Ο άλλος λόγος είναι ότι λειτουργεί περιοριστικά ως προς το τι θα διδαχθεί στο σχολείο. Η αποδέσμευση από τη λογική της σπειροειδούς ανάπτυξης θα μας επιτρέψει να σκεφτούμε δημιουργικά τόσο το περιεχόμενο των νέων προγραμμάτων όσο και τον τρόπο διδασκαλίας. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ότι, εάν συμφωνούμε στην εγκατάλειψη της σπειροειδούς ανάπτυξης, τότε προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να γίνει αυτό; Αυτό προφανώς είναι προς συζήτηση, αλλά ξανά το θέμα είναι εάν είμαστε ανοικτοί ως κοινωνία, ως εκπαιδευτικοί να φύγουμε από την πεπατημένη, να δοκιμάσουμε νέες ιδέες και να εγκαταλείψουμε παλαιούς τρόπους που έχουν αποδειχθεί αποτυχημένοι».

   h5p://www.avgi.gr/ar>cle/10839/7932147/theloume-allages-sto-mathema-tes-istorias-

   Τα παραπάνω γράφει ο πολύς κ. Βόγλης, ο εμπνευστής του νέου προγράμματος για την διδασκαλία της ιστορίας με την απόλυτη στήριξη του κ. Γαβρόγλου. Και είναι να κλαίει και να γελάει κανείς ταυτόχρονα με όσα γράφει. Οπως μας πληροφορεί η Αυγή ο κ. Βόγλης διδάσκει Σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δηλαδή πρακτικά είναι ακόμη και τυπικά ο λιγότερο ειδικός για να μας πει πως πρέπει να διδάσκεται η ιστορία στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο κ. Βόγλης προέρχεται από τον χώρο της πολιτικής ιστορίας, να μην πω της πολιτικής επιστήμης, και έχει ως αντικείμενο την σύγχρονη ιστορία, δηλαδή τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι από αρχαία και βυζαντινή ιστορία δεν γνωρίζει και πολλά. Και εφόσον δεν γνωρίζει εκείνος, δεν χρειάζεται να ξέρουν και οι μαθητές. Να μάθουν μόνο πόσο καλοί ήταν οι επονομαζόμενοι αριστεροί και πόσο κακοί οι επονομαζόμενοι δεξιοί και άλλο τίποτε δεν χρειάζεται. Γιατί να μπορεί να έχει ο μαθητής μία αντίληψη της ιστορικής εξέλιξης; Γιατί να μπορεί να κρίνει μόνος του πώς έφτασαν τα πράγματα ως τις μέρες μας; Αυτό άλλωστε είναι δουλειά μιας φωτισμένης ελίτ σοφών που απλόχερα, από την μεγαλοψυχία τους, την θεία μεγαλοψυχία τους, μοιράζουν στους κοινούς θνητούς την παχυλή τους άγνοια με την ετικέτα όμως της βαριάς γνώσης. Και εξηγούμαι: γράφει ο σοφός καθηγητής ότι ο Παπαρρηγόπουλος εισηγήθηκε το τρίσημο της ελληνικής ιστορίας, δηλαδή την συνέχεια ανάμεσα στην αρχαία, την βυζαντινή και την νεώτερη ελληνική ιστορία. Αυτό έμαθε, αυτό εμπιστεύεται. Και συνεχίζει, για να επιδαψιλεύσει κύρος στα λεγόμενά του, με τον ισχυρισμό ότι οι ιστορικοί έχουν ασκήσει κριτική στον Παπαρρηγόπουλο, άρα πρέπει πλέον να εναρμονιστεί και η σχολική με την επιστημονική ιστορία.

   Άρα κατά τον σοφό καθηγητή, όποιος δεν συμφωνεί μαζί του, δεν είναι επιστήμονας ιστορικός, αλλά κομπογιαννίτης. Και θα είχε ίσως δίκιο, αλλά δεν διαφωνούν μαζί του μόνο κορυφαίοι ιστορικοί, κάποιοι μάλιστα με περισσότερες παραπομπές στην διεθνή βιβλιογραφία από ό,τι είναι το σύνολο των προτάσεων που έχει γράψει ο ίδιος και που μάλλον θα γράψει και στο μέλλον, όπως ο Σπύρος Βρυώνης για να αναφέρω τον κορυφαίο Ελληνα ιστορικό (εδώ και εδώ), αλλά διαφωνούν μαζί του και οι ιστορικές πηγές. Θα μου πείτε τώρα και τι σημασία έχει αυτό; Βόγλης σπίκινγκ… Εχει, όμως, γιατί ο Παπαρρηγόπουλος δεν υπήρξε αυτός που εισηγήθηκε το τρίσημο της ελληνικής ιστορίας, αλλά αυτό υπάρχει ήδη από την Τουρκοκρατίας. Εκατόν πενήντα δε χρόνια πριν τον Παπαρρηγόπουλο έχουμε μία

σαφέστατη διατύπωσή του σε ένα έργο του τεράστιου Ελληνα λογίου - προφανώς παντελώς αγνώστου στον κ. Βόγλη - Αναστασίου Μιχαήλ (c. 1675-1725). Αλλά αυτά δεν μπορεί να τα μάθει ο κ. Βόγλης τόσο γιατί δεν διαβάζει την σχετική βιβλιογραφία όσο και γιατί λόγω γλωσσικών περιορισμών που θέτουν οι παλαιότερες μορφές της ελληνικής αδυνατεί να προσεγγίσει γλωσσικά και να κατανοήσει τα κείμενα της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Ως εκ τούτου αποδίδει, όπως και πολλοί ομοταγείς ιστορικοί το τρίσημο στον Παπαρρηγόπουλο. Άλλωστε, για τον κ. Βόγλη και τους ομοϊδεάτες του το ελληνικό πανεπιστήμιο υπήρξε χώρος στον οποίο ανταμείφθηκαν για τις «αριστερές» υπηρεσίες τους και το αριστερό τους παρελθόν. Οι υπέρνοες της «ριζοσπαστικής» «αριστεράς» έπρεπε απλώς να χρησιμοποιήσουν την ιστορία για να χαράξουν κάποιον δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Και όταν στην πορεία αυτή της χάραξης του δρόμου είδαν ότι ο φιλελευθερισμός απέδιδε περισσότερα, κράτησαν τα

αριστερά σύμβολα και τις ταμπέλες και συνέχισαν να δουλεύουν με αυτά προάγοντας πλέον τον φιλελευθερισμό, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το νέο πρόγραμμα σπουδών για την ιστορία. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κύριος υπεύθυνος, ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου είναι γνωστός υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου, χρόνια συνεργάτης της οικογένειας Λάτση, για της οποίας το κοινωνικό κεφάλαιο εργάστηκε με ζήλο ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Λάτση και ως κριτής των βραβείων και των υποτροφιών του Ιδρύματος. Ο κ. Γαβρόγλου είναι πολύ μπροστά από τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τώρα και μετά την άνοδο στην εξουσία προσαρμόστηκε στον φιλελευθερισμό. Ο κ. Γαβρόγλου είναι ένας μπον βιβέρ φιλελές, όπως λένε και οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βέβαια έκανε καριέρα μπερδεύοντας αριστερές ιδέες και συνθήματα με φιλελεύθερες πολιτικές επιλογές.

   Επιπλέον, το ανωτέρω απόσπασμα του κ. Βόγλη προκαλεί έντονη θυμηδία και για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να πείσει – και είναι φανερό ότι κατανοεί πώς δεν τα καταφέρνει – ότι πρέπει πάση θυσία να εγκαταλειφθεί η σπειροειδής διδασκαλία της ιστορίας. Να πάμε στο καινούργιο, μόνο επειδή είναι καινούργιο. Σαν την «θεία από το Σικάγο»: να ακολουθήσουμε την μόδα! Δεν έχει να μας προτείνει κάτι συγκεκριμένο, δεν ξέρει καν αν μπορεί να λειτουργήσει και αν μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα από την σπειροειδή διδασκαλία, αλλά το θέμα του είναι να φύγουμε από αυτήν!!! Το δε επιχείρημα τραγικό: αν συμφωνούμε ότι πρέπει να φύγουμε από την σπειροειδή διδασκαλία, τότε πρέπει να φύγουμε!!! Αυτή είναι η επιστήμη του κ. Βόγλη: να μαζευτούμε και αν η γκρούπα αποφασίσει αυτό ή το άλλο, το βαφτίζουμε επιστήμη. Με τέτοιες λογικές και με ανθρώπους τέτοιας λογικής έχουν

στελεχωθεί τα πανεπιστήμια. Η παρακμή λοιπόν είναι μονόδρομος. Θα περίμενε κανείς από κάποιον, που θέλει τουλάχιστον να μας πείσει ότι είναι ειδικός, να αναφερθεί σε μία δύο μελέτες που αποδεικνύουν την βλάβη που επιφέρει η σπειροειδής διδασκαλία της ιστορίας στην ιστορική παιδεία. Έστω, αν όχι μελέτες, ένα απλό επιχείρημα για να μας πείσει γιατί είναι επιζήμια - ως το απόλυτο κακό την παρουσιάζει - η σπειροειδής διδασκαλία. Αλλά βέβαια θα μας έγραφε ένα επιχείρημα, αν κατόρθωνε να βρει. Αλλά δυστυχώς για αυτόν, δεν υπάρχει τέτοιο. Οταν μάλιστα κάποιος επιστήμονας τόσο στον χώρο της εκπαίδευσης όσο και ευρύτερα εισηγείται κάτι καινούργιο προσπαθεί να αποδείξει ότι αυτό το καινούργιο θα είναι αποτελεσματικό ή έστω αποτελεσματικότερο από ό,τι εφαρμοζόταν παλαιότερα. Δυστυχώς ο κ. Βόγλης δείχνει πως αντιλαμβάνεται την επιστήμη και την καινοτομία στην εκπαίδευση: ενώ κανείς θα περίμενε να προσκομίσει κάποιες μελέτες που να αποδεικνύουν και να εγγυώνται την επιτυχία του δικού του προγράμματος, αντ’ αυτού προσκομίζει μόνο την θέληση για αλλαγή!!! Και αν η αλλαγή οδηγήσει σε χειρότερα από τα σημερινά δεδομένα; Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό, καθώς είναι βέβαιο, για όποιον έχει διδάξει έστω και μια ώρα ιστορία στην εκπαίδευση, ότι θα επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα, καθώς καταργείται η επανάληψη της διδασκαλίας της ιστορικής συνέχειας και στην θέση της μπαίνει η θεματική ιστορία, η οποία επιτείνει πάντα την σύγχυση των μαθητών ως προς το ιστορικό συνεχές, δηλαδή ποιο γεγονός προηγείται και ποιο γεγονός έπεται με αποτέλεσμα ο μαθητής να αδυνατεί να παρακολουθήσει και να αναπτύξει ιστορική σκέψη. Μήπως, όμως, ακριβώς αυτό επιθυμεί ο κ. Βόγλης και η κατά της σπειροειδούς διδασκαλίας «σπείρα»;

   Ο κ. Βόγλης ως πιστός εργάτης του φιλελευθερισμού, παρότι δεν γνωρίζει και πολλά, γνωρίζει όμως καλά αυτό που το ίδρυμα του αφεντικού, του πραγματικού ηγέτη του φιλελευθερισμού στον κόσμο, το Open Society, έχει μελετήσει και επισημάνει ότι δηλαδή η σπειροειδής διδασκαλία της ιστορίας ευθύνεται για την όποια ιστορική γνώση υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη ανάμεσα στους μη ειδικούς. Και για αυτό τόσο ο κ. Βόγλης όσο και ο υπουργός Γαβρόγλου θέλουν να την αντικαταστήσουν με την διδασκαλία της θεματικής ιστορίας, ώστε να εξασφαλιστεί ότι και όποιος μάθαινε μέχρι τώρα ιστορία, όποιος κατανοούσε πώς έφτασαν τα πράγματα μέσα στην ιστορική εξέλιξη μέχρι το σήμερα, δεν θα μπορεί πλέον να μάθει. Γιατί ο φιλελευθερισμός θέλει πλέον τον Ευρωπαίο δουλοπάροικο και κάποιος που γνωρίζει ιστορία δεν μπορεί να δεχθεί να γίνει δουλοπάροικος. Αν, όμως, δεν γνωρίζει στο μέλλον και νομίζει ότι έτσι ήταν τα πράγματα από πάντα, τότε το πράγμα αλλάζει. Αυτή είναι η σημαντικότερη παράμετρος του ζητήματος. Οχι η «αριστερή» - στην πραγματικότητα φιλελέ - προπαγάνδα που επιχειρείται, αλλά η στέρηση από τον μαθητή της δυνατότητας να αναπτύξει την ιστορική του κατανόηση, να κατακτήσει το ιστορικό συνεχές, που λένε και οι ειδικοί στην διδακτική της Ιστορίας.

Χαράλαμπος Μηνάογλου, Καθηγ. Νεωτ. Ιστορίας  - ΕΚΠΑ

Αλλαγή νοοτροπίας...

   Όταν ο κυρ-Θανάσης ο γαλατάς, της οδού Πατησίων, εμπιστεύονταν τα σχέδια των παιδιών του, Κυριάκου και Γιάννη Φιλίππου, να φτιάξουν βιομηχανικό συγκρότημα για γάλα και γιαούρτια, ούτε που πέρναγε από το μυαλό του ότι κάποια στιγμή η έδρα του ομίλου της οικογένειας Φιλίππου θα μεταφερόταν (αναγκαστικά) στο Λουξεμβούργο...

   Όταν ο Μποδοσάκης έστηνε βιομηχανίες υλικών αμύνης, ακόμη και με πολιτική παράκληση και υπόδειξη, να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέμους της. Όταν ο Νιάρχος έχτιζε το μεγαλύτερο ναυπηγείο των Μεσογείων και οι Γάλλοι μετέφεραν την παραγωγή αλουμινίου τους, της Ευρώπης, στην Ελλάδα, δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον «σοσιαλισμό του χαβαλέ», που θα ακολουθούσε.

   Όταν ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης δημιουργούσε τον όμιλο της Εμπορικής, τα πράσινα λεωφορεία του Πειραιά, τα Λιπάσματα της Καρβάλης και σχεδίαζε Διυλιστήρια στην Πάχη Μεγάρων και τον σημερινό Προαστειακό, σε συνδυασμό με Μετρό, δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι θα τον διέλυαν (κυριολεκτικά) οι κομματικές εκτιμήσεις για το πολιτικό κόστος και κάποια συγκεκριμένα πολιτικά παρασκήνια.

   Όταν ο πατέρας των Αγγελόπουλων έφερνε στην Αθήνα, από τον Βλαχόραπτη Αρκαδίας, τα τέσσερα παιδιά του τον Δημητρό, τον Παναγιώτη, τον Άγγελο και τον Γιάννη, για να φτιάξει μαγαζί με πρόκες στην οδό Αθηνάς με τους δυο πρώτους και να κάνει καθηγητή τον τρίτο και δικηγόρο τον τέταρτο, επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί το μίσος, που θα προκαλούσε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ και ότι θα οδηγούσε στην δολοφονία του Δημητρού, επειδή έτσι έκρινε η 17 Νοέμβρη, που ήταν τότε μέρος της κοινωνίας μας...

   Όταν ο Γεώργιος Δράκος της ΙΖΟΛΑ (που ξεκίνησε από γκαζιεράδικο της Πειραιώς) απαντούσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που τον «μάλωνε», γιατί δεν του άρεσαν οι Έλληνες βιομήχανοι: «Κύριε πρόεδρε δεν είμαστε πολλοί, είμαστε περίπου 200. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Αλλά για όνομα του Θεού, κρατήστε την βιομηχανία του τόπου, γιατί δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες». Επίσης, δεν φανταζόταν ότι θα έφτανε η ώρα να κρατήσουμε μόνο τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και να πετάξουμε στην θάλασσα την ελληνική βιομηχανία...

   Όταν η Shell το 1930 έστηνε τις πρώτες τρόμπες βενζίνας για τα αυτοκίνητα στην Αθήνα και την ακολουθούσαν η BP, η ΜOBIL, η TOTAL, η ΕSSO και οι υπόλοιπες πολυεθνικές, θα γέλαγαν μόνο με την ιδέα ότι κάποτε θα έφευγαν κυνηγημένες από την Ελλάδα, για το χατίρι των λαθρεμπόρων και των κομματικών συμφερόντων, ακόμη και των (λεγομένων) "φιλελεύθερων" κυβερνήσεων.

   Έτσι ένοιωσαν, όπως εκ των υστέρων ομολόγησαν, και η Pirelli, και η Nissan και η Good Year, και η Petrogaz και μια σειρά νεργειακές και χημικές πολυεθνικές, μετά τον κάθε μορφής διωγμό τους...

   Οι μόνοι που δεν ένοιωσαν και δεν νοιώθουν έκπληξη αλλά αντίθετα σχολιάζουν δυσμενώς όσους «ανοίγουν πανιά» και χάνονται από την Ελλάδα είναι οι Έλληνες πολιτικοί, όλων των παρατάξεων. Και μαζί με αυτούς, όλοι οι επαγγελματίες «αριστεροί επαναστάτες», που πρέπει να δείχνουν ότι παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε λέγεται ιδιωτικός τομέας και ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι οι ίδιοι «λόγιοι αριστεροί», που κατεβάζουν από το ράφι τις κονσέρβες - συνθήματα «...για την ελληνική ολιγαρχία, που φτιάχτηκε με τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ και έβγαλε τα λεφτά της στην Ελβετία, πίνοντας το αίμα του ελληνικού λαού...».
   Είναι αυτοί, που προσκυνούν και λιποθυμάνε από ενθουσιασμό, όταν ιδρύονται τα κρατικά τεμπελχανεία, με την μορφή Οργανισμών και ΔΕΚΟ, όπου εκεί μπορούν να δουλέψουν χωρίς αφεντικό και να κλέβουν ανενόχλητοι. Γιατί οι έξω κλέφτες του δημόσιου χρήματος έχουν μόνιμη «ομερτά» με τους εντός του δημοσίου κλέφτες... Έχετε σκεφτεί τι «Δεκεμβριανά» θα ζούσαμε αν, ας πούμε, κάποιος Πρωθυπουργός έπαιρνε μαζί του τον κ. Φιλίππου, τον κ. Μυτιληναίο, τον κ. Στασινόπουλο, τον κ. Κανελλόπουλο, τον κ. Παπαλεξόπουλο και άλλους βιομήχανους και (όπως έκανε η κ. Μέρκελ), τους πήγαινε στην Γερμανία και στην Γαλλία, για δουλειές ; Θα έπεφτε η Ακρόπολη και θα καιγότανε η Βουλή ! Ευτυχώς, που ουδέποτε Έλληνας πρωθυπουργός σκέφτηκε....να κάνει τέτοιο «ατόπημα».Ευτυχώς, που όλοι τους παραμένουν πιστοί στη γραμμή «Εμείς είμαστε με το κράτος και με τους κρατικούς υπαλλήλους».

   Τώρα, αν αυτά τα κάνει η Μέρκελ στους δικούς της επιχειρηματίες, είναι γιατί θέλουν να ξεπουλήσουν την Ελλάδα... Αν τα κάνει ο κ. Ερντογάν, με τους Τούρκους επιχειρηματίες, είναι γιατί οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι... Αν τα κάνουν οι Αμερικανοί, είναι γιατί έτσι συνηθίζουν οι κεφαλαιοκράτες φονιάδες των λαών... Εμείς όμως στο ύψος μας !... Να κλείσουμε και αυτά τα λίγα εργοστάσια, που μας έμειναν. Και τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι ; Είναι δουλειά της ελληνικής Σοβιετίας, να τους απασχολήσει. Ποιος επιχειρηματίας λοιπόν μπορεί να αντέξει, πριν από όλα, αυτό το κλίμα.

   Ποιος μπορεί, να αντέξει αυτήν την κατακραυγή σε ό,τι λέγεται ιδιωτική επιχείρηση. Ας αλλάξει λοιπόν, πριν απ όλα, το κλίμα. Και αν αλλάξει (πράγμα απίθανο), τότε ας ψάξουμε για αντικίνητρα, φορολογικές αδικίες, υψηλό κόστος παραγωγής και υποβαθμισμένη ανταγωνιστικότητα.
Πρώτα απ΄ όλα όμως ας ξεκαθαρίσουμε, αν θέλουμε ιδιώτες επενδυτές στην χώρα.

Γιώργος Κράλογλου

Υ . Γ .

   Θα προσθέσω και κάτι, που είναι ελάχιστα γνωστό : Όταν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου, οι εμπόλεμοι ζήτησαν να αγοράσουν Ελληνικά πολεμοφόδια, σε πανάκριβες τιμές, ο Μποδοσάκης αρνήθηκε την πώληση, γιατί προέβλεπε, ότι σύντομα θα τα χρειαστεί ο Ελληνικός Στρατός στον επερχόμενο πόλεμο.... Αν στη θέση του ήταν κάποιος δημόσιος υπάλληλος, μάλλον θα σκεφτόταν τη μίζα του....